(بیوگرافی ابوالقاسم فردوسی)
شرح: “حکیم ابوالقاسم حسن پور علی توسی” ملقب به فردوسی، بر اساس دیدگاه اکثر پژوهشگران معاصر، در سال ۳۱۹ هجری شمسی خورشیدی (۳۲۹ ه.ق / ۹۴۰ میلادی)، در دهستان باژ (پاز کنونی) در شهر طوس خراسان زاده شد.
محمدامین ریاحی، با توجه به نقل هایی که خود فردوسی در اشعارش از سن و ناتوانی “کنون عمر نزدیك هشتاد شد امیدم به یک باره بر باد شد” و “کنون سالم آمد به هفتاد و شش غنوده همه چشم میشار فش” خود را هشتاد ساله و بار دیگر هفتاد وشش ساله بیان داشته است، این گونه استنتاج کرده که فردوسی می بایست پیش از سال ۳۹۸ چشم ازجهان فرو بسته باشد. بعد از مرگ او از به خاکسپاری پیکر فردوسی در گورستان مسلمانان جلوگیری شد و سرانجام در باغ خود وی یا دخترش در طوس به خاک سپرده شد. نام و آوازه فردوسی در همه جای جهان شناخته شده و ستوده شده است. ” کتاب شاهنامه فردوسی” به اکثر زبانهای زنده دنیا ترجمه شده. این کتاب پر آوازه ترین سروده فردوسی و یکی از بزرگ ترین نوشته های ادبیات کهن فارسی است. فردوسی برای سرودن آن نیز نزدیک به پانزده سال “بر پایه شاهنامهٔ ابومنصوری” همت گمارد، و سرانجام آن را در سال ۳۷۲ خورشیدی به اتمام رساند. فردوسی از آنجا که به گفت خودش هیچ پادشاهی سزاواری پیشکش شدن شاهنامه را نیافته بود “ندیدم کسی کش سزاوار بود”، برای مدتی آن را مخفی نگه داشت و در این زمان بخش های دیگری به شاهنامه افزود. پس از گذشت ده سال “حدود سال ۳۸۲ هجری شمسی در سن شست و پنج سالگی” فردوسی که تهی دست شده بود و فرزندش را نیز از دست داده بود، بر آن شد که شاهنامه را به “سلطان محمود” پیشکش نماید. از این رو ویرایش جدیدی از شاهنامه را آغاز کرد و بخش هایی از شاهنامه را که در ستایش پیشینه کهن و شاهان باستانی ایران بودند، را با سروده هایی در مدح “سلطان محمود” و نزدیکانش تغییر داد. ویرایش دوم شاهنامه در سال ۳۸۸ هجری شمسی پایان یافت “به باور تقی‌زاده در سال ۳۸۹” که نزدیک به پنجاه هزار تا شست هزار بیت داشت. فردوسی آن را در شش یا هفت نسک برای سلطان محمود ارسال کرد. به گفته خود فردوسی “سلطان محمود” به شاهنامه نگاه نکرد و پاداشی هم برای او در نظر نگرفت. از این رویداد تا پایان زندگانی، فردوسی بخش های دیگری نیز به شاهنامه افزود که بیشتر به پشیمانی و به امید بخشش بودن برخی از نزدیکان “سلطان محمود” مانند “سالار شاه” پرداخته است.
بقیه زندگینامه فردوسی در ادامه مطلب…
در همان سال های اولیه پس از وفات فردوسی ناسازگاری و کینه ورزی با شاهنامه آغاز شد که بیشتر به سبب سیاست های ایران ستیزانه دربار عباسیان و مدارس نظامیه ایجاد شد. سلطان محمود پس از چیرگی بر وی در سال ۴۰۷ شمسی، مجدالدوله دیلمی را به سبب خواندن شاهنامه سرزنش نموده است. نویسندگانی نیز، مانند معزی نیشابوری “من عجب دارم ز فردوسی که تا چندان دروغ / از کجا آورد و بیهوده چرا گفت آن سمر” گرفته تا انوری ” در کمال بوعلی نقصان فردوسی نگر / هر کجا آید شفا شهنامه گو هرگز مباش” و فرخی سیستانی “گفتا که شاهنامه دروغ است سربه‌سر” فردوسی را ملامت کرده اند. به نظر می آید که اینان به دلیل خوشنود سازی سردمداران ایران ستیزی که از فردوسی دل خوشی نداشته اند، شاهنامه را دروغ، پر از کاستی، یا بی ارزش جلوه داده اند. بعد از انقلاب نیز فردوسی در میان چهر های شاخص دشمنانی داشت، مانند مرتضی مطهری: فردوسی با شاهنامه افسانه ای خود که کتاب شعر “یعنی تخیلات و پندارهای شاعرانه” است خواست باطلی را در مقابل قرن علم کند، و توهمی را در برابر یقین بر سر پا دارد. خداوند او را به جزای خودش در دنیا رسانید، و از عاقبتش در آخرت خبر نداریم.
به دلیل زیاد بودن شمار دوستداران و علاقه مندان فردوسی در رده جهانی، پژوهش های فراوانی درباره وی و شاهنامه صورت گرفته است. ژول مول، تئودور نولدکه، فریتز ولف، عبدالحسین نوشین، محمد قزوینی، ایرج افشار، سید حسن تقی‌زاده و هانری ماسه، از دسته مشهورترین پژوهشگران درباره فردوسی هستند. این بود زندگینامه حکیم ابوالقاسم فردوسی
از سایت فوق العادتون بی نهایت سپاسگزارم.همیشه به سایتتون سر میزنم.متشکرم.
یک دنیا ممنون