(نتر کوتاه طاقت فرسا ترین دردها تنهائی است)

از زنده یاد دکتر علی شریعتی

طاقت فرساترین دردها تنهائی است
بی آشنا بودن است
گنج بودن و در ویرانه ماندن است
وطن پرست بودن و در غربت بودن است
عشق داشتن و زیبائی نیافتن است
زیبا بودن و عشق نجستن است
نیمه بودن است ناتمام زیستن است
بی انتظار گشتن است
چنگ بودن و نوازنده نداشتن است
نوازنده بودن و چنگ نداشتن است
متن بودن و خواننده نداشتن است
در خلا زیستن است
برای هیچ کس بودن است
برای زنده بودن کسی نداشتن است
بی ایمان بودن است
بی بند و بی پیوند و آواره بودن است
جهت نداشتن است
دل به هیچ پیوندی نبستن است
جان به هیچ پیمانی گرم نداشتن است
اینها درد های وحشی بود
دردهای دل های بزرگ و روح های عالی
چگونه انسان می تواند باشد و رنج نکشد
باشد و دردمند نباشد؟

من به جای بی رنجی و بی دردی همیشه آرزو می کرده ام، که خدا مرا به غصه ها و گرفتاری های پست و متوسط روزمره مبتلا نکند، بکند اما روحم، دلم، احساسم را در سطحی که  این دست اندازهای پست را حس کند پایین نیاورد، چه کسانی از چاله وله های راه رنج می برند و خسته می شوند و به ناله می آیند؟ کسانی که می خزند بیشتر، آنهایی که می روند کمتر، آنها که می پرند هیچ… متنی زیبا و خواندنی بود از مرحوم دکتر علی شریعتی، با عنوان کوتاه طاقت فرسا ترین دردها تنهائی است