(داستان چنار – از هوشنگ گلشیری)
شرح داستان: نزديکيهاي غروب بود که مردي از يکي از چنارهاي خيابان بالا مي رفت. دو دستش را به آرامي به گره هاي درخت بند مي کرد و پاهايش را دور چنار چنبره ميزد و از تنه خشک و پوسيده چنار بالا مي خزيد. پشت خشتک او دو وصله ناهمرنگ دهن کجي مي کردند و ته يک لنگه کفشش هم پاره بود. داستان های معنادار سنگین
– مردم که به مغازه ها نگاه مي کردند برگشتند و بالا رفتن مرد را تماشا کردند. زن جواني که بازوهاي بلوريش را بيرون انداخته بود دست پسر کوچم و تپل مپلش را گرفت و به تماشاي مرد که داشت از چنار بالا و بالاتر مي رفت پرداخت. جوان قدبلندي با دو انگشت دست راستش گره کراوتش را شل و سفت کرد و بعد به مرد خيره شد آنگاه برگشت و نگاهش را روي بازو و سينه زن جوان لغزاند.
سوراخهاي آسمان با چند تکه ابر سفيد و چرک وصله پينه شده بود و نور زردرنگ خورشيد نصف تنه چنار را روشن مي کرد. مرد که کلاه شاپو بر سرش بود با تعجب پرسيد:
– براي چي بالا ميره؟
مرد خپله و شکم گنده اي که پهلوي دستش ايستاده بود زير لب غر زد:
– نمي دونم شايد ديوونس
جوانک گفت:
– نه ديوونه نيس شايد مي خواد خودکشي بکنه.
مرد قد بلند و چاقي که موهاي جلو سرش ريخته بود با اعتراض گفت:
-چه طور؟ کسي که خودکشي مي کنه ديوونه نيس؟پس مي فرماين عاقله؟
پاسباني از ميان مردم سر درآورد و با صداي تو دماغيش پرسيد:
– چه خبره؟
بقیه داستان در ادامه مطلب…