غزلیات شاطرعباس صبوحی

پدر، خواهد ببرد زلفکان چون کمندش را
پسر حیران، که چون سازد گرفتاران بندش را
کند کوتاه، دست از زلف و از لعل شکر خندش
نداند کاین دو هندو، پاسبانانند قندش را
سپندش خال و دودش زلف و آتش، پرتو رویش
عبث بی دود میخواهی بر این آتش، سپندش را
نکرده هیچ ابرو خم به قطع زلف می‌ماند
کمانداری که داد از دست ارپیچان کمندش را
صبوحی آنقدر نگذاشت آن زلف تا برجا
که گیری یک شب و بوسی دو لعل نوشخندش را

گردآوری و بازنشر: متن، جمله

زندگینامه، بیوگرافی و آثار شاطر عباس صبوحی

شرح: تخلص صبوحی منتسب به شاطر عباس می باشد، وی در سال ۱۲۷۵ در شهر قم زاده شد، و در تهران اقامت گزید، نام پدر وی را کربلایی محمدعلی و نام جدش را مشهدی مراد ثبت کرده اند. درباره ی چهره و قد و قامت و اخلاق شاطر چنین نقل کرده اند: قامتی متوسط به حد اعتدال داشت، چهارشانه، با موی مشکی، ابرو های پر پشت و دیدگانی فراخ و گشاده بود. کلفتی لبان و خوش ترکیبی بینی و چشمان درشت، روی هم رفته چهره ای بسیار جذاب به وی بخشیده بود بطوریکه نظرها را بسوی خود جلب میکرد. صبوجی صدایی بم و مردانه و گیرا داشت. در مورد به خلق و خویش نوشته اند: خوش مشرب، مصاحبتش دلپذیر و مطبوع بود. اغلب فکور و اندیشناک به نظر میرسید. در هنگام کار، همیشه پیراهنی تمیز و پاک می پوشید و پیشبندی لطیف میبست. ولی در بیرون از محل کار سرداری ماهوت آبی کمرچین در بر مینمود. زلفانش انبوه و تا پشت گردنش افتاده بود. در شرح حالش گفته اند: از شاعران خوش قریحه، خوش ذوق و با استعداد کافی در غزل و رباعی بوده است. اشعارش، بسیار روان و ساده و در خور فهم عموم طبقات می باشد. صبوحی غیر از غزلیات آثار دیگری از قبیل مسمطات، رباعیات و دوبیتی از خود برجای نهاده است. از جزئیات زندگی وی اطلاع دقیقی در دست نیست. سرانجام شاطر عباس صبوحی در سال ۱۳۱۵ در شهر تهران دار فانی را وداع گفت.
معروفیت شاطر عباس صبوحی بیشتر بدین دلیل است که چنان که گفته اند از سواد خواندن و نوشتن بی بهره بوده و با این حال طبعی موزون داشته و اشعاری عاشقانه می سرایده است.

گردآوری و بازنشر: استاتوس