داستان کوتاه بازی زندگی
(از نوشته های کن بلانچارد در کتاب عذرخواهي يك دقيقهاي)
شرح داستان: کشیش اینطور شروع کرد: «وقتی من پسربچه بودم، مادربزرگم در بازی منوپولی استاد بود. هر وقت ما دو تا با هم بازی میکردیم، اون کاملاً منو شکست میداد و در پایان بازی، صاحب همهچی بود. جادهی عریض، پارک و... هر چیزی که بگی! اون همیشه به روی من لبخند میزد و میگفت: «جان، بالاخره یه روز این بازی رو یاد میگیری.» یه سال تابستون خونوادهی جدیدی به خونهی مجاور ما نقل مکان کردند. اونا یه پسر داشتن که از قضا اونم در بازی مونوپولی استاد بود. ما هر روز با هم بازی میکردیم و من واقعاً پیشرفت کردم! از اونجا که میدونستم مادربزرگم در ماه سپتامبر به دیدن ما میاد، هیجانزده بودم!
– «وقتی مادربزرگم اومد، من دویدم توی خونه، پریدم توی بغلش و گفتم: «میخوای مونوپولی بازی کنیم؟» هرگز برقی رو که در چشماش درخشید، فراموش نمیکنم. بنابراین من تختهی بازی رو پهن کردم و ما شروع به بازی کردیم. اما این بار من آماده بودم. در پایان بازی، من اونو شکست دادم و صاحب همهچی شدم! اون روز، بزرگترین روز زندگی من بود! این بار در پایان بازی، مادربزرگم لبخندی زد و گفت: «جان، حالا که تو میدونی چطور مونوپولی بازی کنی، بذار درسی از زندگی بهت بدم. همهچی برمیگرده توی جعبه.»
– من پرسیدم: «چی؟»
«هر چیزی که تو خریدی، هر چیزی که اندوختی و جمع کردی، در پایان بازی همگی برمیگرده توی جعبه.»
بقیه داستان در ادامه مطلب…