شعر عاشقانه و عارفانه ناب از آثار سعدی
شب فراق كه داند كه تا سحر چند است؟
مگر كسى كه به زندان عشق دربند است
گرفتم از غم دل، راه بوستان گيرم
كدام سرو به بالاى دوست مانند است؟
پيام من كه رساند به يار مهرگسل؟
كه برشكستى و ما را هنوز پيوند است
قسم به جان تو گفتن، طريق عزت نيست
به خاک پاى تو، وان هم عظيم سوگند است
كه با شكستن پيمان و برگرفتن دل
هنوز ديده به ديدارت آرزومند است…
بيا! كه بر سر كويت بساط چهره ی ماست
به جاى خاک كه در زير پايت افكنده ست
خيال روى تو بيخ اميد بنشانده ست
بلاى عشق تو بنياد صبر بركنده ست
عجب در آن كه تو مجموع و گر قياس كنى
به زير هر خم مويت دلى پراكنده ست!
اگر برهنه نباشى كه شخص بنمايى
گمان برند كه پيراهنت گل آكنده ست
ز دست رفته نه تنها منم در اين سودا
چه دست‌ها كه ز دستِ تو بر خداوند است!
فراق يار كه پيش تو كاه برگى نيست
بيا و بر دل من بين كه كوه الوند است
ز ضعف، طاقت آهم نماند و ترسم خلق
گمان برند كه سعدى ز دوست خرسند است
سعدی
گردآوری و بازنشر: شعر و ادبیات