(مقاله کوتاه روحتان را با نوشتن آرام كنيد)

نویسنده: مرتضي وفايي

شرح: وضعيت بحراني دنيا، وضعيت طبيعي دنيا می باشد. شما در اين وضعيت بحراني كه شكل عادي به خود گرفته است روحتان را چگونه آرام مي كنيد؟ آرام بخش روح شما چيست؟، مكان هاي زيارتي، ديدن يك عكس، خواندن كتاب، پهلو گرفتن كنار ماسه هاي ساحل دریا و يا…؟
هيچ وقت اين نصيحت استادم را فراموش نمیکنم  كه ميگفت: هر وقت خواستي از تمام گرفتاري هاي دنيا رها شوی از مسكن روحت استفاده كن. اين تحويز هميشه مورد استفاده قرار گرفت و تاكنون كه چند ترمي ‌هست سعادت ديدن ايشان را ندارم مؤثر واقع شده.
مدتها بدنبال پيدا كردن آن بودم كه تسكين دهنده من چيست؟ فراوان كندوكاو كردم و هزاران مورد را امتحان. از مدرنترين وسيله ايی كه در اختيار داشتم تا قديمي ترين آنها. بعد از كمي تأمل و تفكر و تحقق دروني يافتم تنها موردي كه مسكن روحم ميشود سال هاست در كنارم زيست ميكند.
آچار فرانسه ايی كه همه ميتوانند به وسيله آن به سعادت برسند. آن آچار فرانسه، آن معلم و دبير دلسوز، اكسير شفابخش، کاری است به نام نوشتن.
بالاخره يافتم آن گوهر مقصود را. ديگر خيالم آرام گرفت كه اكسيرم را پيدا كردم. ميتوانم خودم را با آن تسكين دهم. هميشه فكر ميكردم كه تسكين دهنده ها خيلي فراتر از نوشتن هستند اما بعد متوجه گشتم كه كوچك ترين چيزها  گاهي ميتوانند نقش هاي بزرگي را ايفا كنند.
نوشتن نقش يك پل بزرگ را بازي ميكند كه ميتواند خاطرات، جملات، پيوستها و… را به هم مرتبط سازد و از آن تنديس جاودانه به ارمغان آورد. با اين ميشود فاصله ميان كودكي و بزرگسالي را پر كرد، پلي است براي گذراندن فاصله ميان انسان ها. فايده هاي اين قهرمان بزرگ مال آدم هاي بزرگ است. پس بهتر كه همه بزرگ باشيم. به وجود آمدن حس نوشتن و نگاش در آدمي بستگي به روح آن دارد. زماني كه دو جهت زندگي را نظاره مي كني نياز به ثبت جملاتي كه روح را آرام ميكند احساس ميشود، زمانیكه احساس ميكني از زندگي ماشيني خسته شدي و از هر چيزي كه بخواهي استفاده كني تا به آرامش برسي متعلق به همين دنياي ماشيني است دلگير ميشوي.
نوشتن تنها تسكين‌ دهنده تيي است كه آدم را زماني بس كوتاه از تمام فكرهاي زايد رها و به ورطه آسايش سوق ميدهد. تنها شرط ورود به اين دنياي ماوراي تصور، داشتن يك روحيه خوب و پذيرفتن و داخل شدن است. نوشتن جرقه انديشه و نمو يك هيجان است. اغلب واژه ايي كافي است كه شما را ساعت ها غرق نوشتن كند بطوري كه وقتي فارغ ميشويد، ورق هاي انباشته تيي را مي بينيد كه شما آن ها را به تحرير درآورده ايد و بطور كافي و كامل لذت برده ايد.

ادامه‌ی خواندن→

(گزیده ای از کتاب جای خالی سلوچ)

نوشته محمود دولت آبادي

شرح: گاه آدم، خود آدم، عشق است. بودنش عشق است. رفتن و نگاه کردنش عشق است. دست و قلبش عشق است. در تو عشق می جوشد، بی آنکه ردش را بشناسی. بی آنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده، روییده. شاید نخواهی هم. شاید هم بخواهی و ندانی. نتوانی که بدانی… گردآوری و بازنشر: متن کده