(سطری کوتاه از کتاب نون نوشتن)

نوشته: محمود دولت آبادی

شرح: ای سرزمین!
کدام فرزندها، در کدام نسل تو را آزاد آباد و سربلند، با چشمان باور خود خواهند دید؟
ای مادر ای ایران! جان زخمی تو در کدام روز هفته التیام خواهد پذیرفت؟ چشمان ما به راه عافیت تو سفید شد.
ای ما نثار عافیت تو.

متنی که از نظر گذشت، گزیده ای بود از نوشته های محمود دولت آبادی در کتاب نون نوشتن. گردآوری و بازنشر: متن کده

(نثر “عشق”)

از نوشته های محمود دولت آبادی

شرح: “عشق” مگر حتما باید پیدا و آشکار باشد تا به آدمیزاد حق عاشق شدن، عاشق بودن بدهد؟ گاه عشق ناپیداست، لیکن هست، هست، چون نیست. عشق مگر چیست؟ آن چه که پیداست؟ نه، عشق اگر پیدا شد که دیگر عشق نیست. معرفت است. عشق از آن رو هست، که نیست. پیدا نیست و حس می شود، می شوراند، منقلب می کند. به رقص و شلنگ اندازی وا می دارد، می گریاند، می چزاند، می کوبد و می دواند، دیوانه وار به صحرا!
گاه آدم، خود آدم، عشق است، بودنش عشق است. رفتن و نگاه کردنش عشق است، دست و قلبش عشق است. در تو عشق می جوشد، بی آنکه ردش را بشناسی. بی آنکه بدانی از کجا در تو نفوذ کرده، روییده، شاید نخواهی هم، شاید هم بخواهی و ندانی، و نتوانی که بدانی… نثری زیبا و دلنشین بود از نوشته های محمود دولت آبادی- با اندکی دخل و تصرف توسط اس ام اس کده