شعر عارفانه “رفتی و دل ربودی یک شهر مبتلا را”

سیف فرغانی

* رفتی و دل ربودی یک شهر مبتلا را *
* تا کی کنیم بی تو صبری که نیست ما را *
* بازآ که عاشقانت جامه سیاه کردند *
* چون ناخن عروسان از هجر تو نگارا! *
* ای اهل شهر ازین پس من ترک خانه گفتم *
* کز ناله های زارم زحمت بود شما را *
* از عشق خوب رویان من دست شسته بودم *
* پایم به گل فرو شد در کوی تو قضا را *
* از نیکوان عالم کس نیست همسر تو *
* بر انبیای دیگر فضل است مصطفا را *
* در دور خوبی تو بی‌قیمتند خوبان *
* گل در رسید و لابد رونق بشد گیا را *
* ای مدعی که کردی فرهاد را ملامت *
* باری ببین و تن زن شیرین خوش لقا را *
* تا مبتلا نگردی گر عاقلی مدد کن *
* در کار عشق لیلی مجنون مبتلا را *
* ای عشق بس که کردی با عقل تنگ خویی *
* مسکین برفت و اینک بر تو گذاشت جا را *
* مجروح هجرت ای جان مرهم ز وصل خواهد *
* این است وجه درمان آن درد بی‌دوا را *
* من بنده‌ام تو شاهی با من هر آنچه خواهی *
* می‌کن، که بر رعیت حکم است پادشا را *
* گر کرده‌ام گناهی در ملک چون تو شاهی *
* حدم بزن ولیکن از حد مبر جفا را *
* از دهشت رقیبت دور است سیف از تو *
* در کویت ای توانگر سگ می‌گزد گدا را *
* سعدی مگر چو من بود آنگه که این غزل گفت *
* مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا *

گردآوری و انتشار: شعر کده