(زندگینامه و بیوگرافی کامل احمد شاملو)

شرح: احمد شاملو در ۲۱ آذر ۱۳۰۴ در خیابان صفی علیشاه تهران متولد شد. شاملو در بیست و دو سالگی (۱۳۲۶) مجموعه اشعار خود با نام “آهنگ‌های فراموش شده” را به چاپ رساند و همزمان کار در نشریاتی مثل “هفته نو” را آغاز کرد.
در سال ۱۳۳۰ شاملو شعر بلند “۲۳” و مجموعه اشعار “قطع نامه” را به چاپ مرساند. در سال ۱۳۳۱ به مدت حدود دو سال مشاورت فرهنگی سفارت مجارستان را به عهده گرفت. در سال ۱۳۳۲ پس از کودتای ۲۸ مرداد با بسته شدن فضای سیاسی ایران مجموعه اشعار آهن ها و احساس توسط پلیس در چاپخانه سوزانده می‌شود و پس از چند روز فرار از دست ماموران در چاپخانه روزنامه اطلاعات دستگیر شده، به عنوان زندانی سیاسی به زندان موقت شهربانی و زندان قصر برده می‌شود. در زندان علاوه بر شعر به نوشتن دستور زبان فارسی میپردازد و قصه بلندی به سیاق امیر ارسلان و ملک بهمن می نویسد که در انتقال از زندان شهربانی به زندان قصر از بین می‌رود. در ۱۳۳۴ پس از یک سال و چند ماه از زندان آزاد می‌شود. شاملو در سال ۱۳۴۰ با انتشار مجموعه اشعار هوای تازه خود را به عنوان شاعری برجسته تثبیت کرد. این مجموعه حاوی سبک نویی است و بعضی از معروفترین اشعار شاملو همچون پریا و دخترای ننه دریا در این مجموعه منتشر شده است. او در سال ۱۳۴۳ دو مجموعه شعر به نام‌های آیدا در آینه و لحظه ها و همیشه را منتشر می‌کند و سال بعد نیز مجموعه‌ ای به نام آیدا، درخت و خنجر و خاطره! بیرون می‌آید. در سال ۱۳۴۶ شاملو سردبیری قسمت ادبی و فرهنگی هفته نامه خوشه را به عهده می‌گیرد. همکاری او با نشریه خوشه تا ۱۳۴۸ که نشریه به دستور ساواک تعطیل می‌شود، ادامه دارد. در این سال او به عضویت کانون نویسندگان ایران نیز در می‌آید. در سال ۱۳۴۷ او کار روی غزلیات حافظ و تاریخ دوره حافظ را آغاز می‌کند. نتیجه این تحقیقات بعدها به انتشار دیوان جنجالی حافظ به روایت او انجامید.

در سال ۱۳۵۵ انجمن قلم و دانشگاه پرینستون از او برای سخنرانی و شعرخوانی دعوت می‌کنند و از همین رو عازم ایالات متحده می‌شود. در این سفر او به سخنرانی و شعرخوانی در بوستون و برکلی می‌پردازد و پیشنهاد دانشگاه کلمبیای نیویورک برای تدوین کتاب کوچه را نمی پذیرد. در ضمن با شاعران و نویسندگان مشهور جهان همچون یاشار کمال، آدونیس، البیاتی و وزنیسینسکی از نزدیک دیدار می‌کند. این سفر سه ماه به طول می‌کشد و شاملو سپس به ایران باز می‌گردد.
هنوز چند ماه نگذشته که او دوباره به عنوان اعتراض به سیاست‌های دولت ایران، کشور را ترک می‌کند و به امریکا سفر می‌کند و یک سالی در آنجا زندگی می‌کند و در این مدت در دانشگاه های مختلفی سخنرانی می‌کند. شاملو در سال ۱۳۵۷ او از آمریکا به انگلستان رفت و در آنجا مدتی سردبیری هفته نامه “ایرانشهر” در لندن را به عهده گرفت. پس از انقلاب و بازگشت به ایران به کار در مجلات و روزنامه های مختلف پرداخت. او در سال ۱۳۵۸ سردبیری هفته نامه کتاب جمعه را به عهده گرفت. این هفته نامه پس از انتشار کمتر از چهل شماره توقیف می‌شود. از سال ۱۳۶۲ با بسته تر شدن فضای سیاسی ایران چاپ آثار شاملو نیز متوقف شد و در سال ۱۳۷۲ با کمی بازتر شدن فضای سیاسی ایران آثار شاملو به صورت محدود اجازه انتشار می‌گیرد. احمد شاملو در تاریخ دوم مرداد ۱۳۷۹ درگذشت.

معرفی آثار شاملو:
– هوای تازه، باغ آینه، لحظه ها و همیشه، آیدا در آینه، آیدا درخت و خنجر و آینه، آیدا در آینه، ققنوس در باران، مرثیه های خاک، ابراهیم در آتش، ترانه های کوچک غربت، در آستانه، غزل های سلیمان، میراث، لبخند تلخ، سربازی از دوران سپری شده، افسانه های کوچک چینی، مجموعه کتاب کوچه و … این بود زندگینامه احمد شاملو

(بیوگرافی کامل شاه نعمت‌الله ولی)

شرح: سید نورالدین نعمت الله بن محمد بن کمال‌الدین یحیی کوه بنانی کرمانی معروف به سید نورالدین شاه نعمت الله ولی ماهانی کرمانی(شاه نعمت الله ولی) شاعر و عارف در سال ۷۳۱ هجری قمری متولد. او در ۵ سالگی با تصوف و عرفان آشنا شد و پدرش میر عبدالله، او را به مجالس صوفیه می‌برد. شهر حلب در آن زمان مرکز مکتب وحدت وجودی ابن عربی بود. وی از این فرصت استفاده کرده و در حلب در خدمت محی الدین ابن عربی قرار گرفت و از مکتب و عرفان او بهره برد. شاه نعمت الله برای پیشرفت در علوم و فراگیری بیشتر علوم دینی به شیراز سفر کرد. شهر شیراز در آن زمان از مراکز اصلی دروس فقه و مذاهب سنی بود. شاه نعمت الله برای یافتن مرشد و مراد خود به این سو و آن سو و در خدمت شیوخ و مشایخ زیادی قدم برداشت. او علوم مقدماتی را نزد شیخ رکن الدین شیرازی تحصیل کرده و علم بلاغت را خدمت شیخ شمس الدین مکی و حکمت را نزد سید جلال‌الدین خوارزمی و اصول و فقه را نزد قاضی عضدالدین ایجی آموخت و چون علوم ظاهری طبع اورا قانع نمی‌کرد سالها به ریاضت و تصفیه و تزکیه باطن مشغول گردید و در پی مراد به سیر و سفر پرداخت تا عاقبت به مکه مشرف شد و به خدمت شیخ عبدالله یافعی رسید:

شیخ ما در حرم مرح
قطب وقت و یگانه عالم
زدمش مرده می‌شدی زنده
نفسـش همچو عیسی مریم
نعمت الله مــرید حضــرت اوست
شیــخ عبــــدالله ‌است او فافهـــم

وی به سیر و سفر در ممالک مصر و حجاز و ترکستان و ایران پرداخت و به نشر عرفان وتصوف همت گمارد. شاه نعمت الله بیست و چهار ساله بود که در مکه با شیخ عفیف الدین یافعی دیدار کرد. شیخ یافعی از عرفای بزرگ و با عظمت آن دوران به شمار می‌آمد. شیخ یافعی به سلسله های طریقت شاذلیه و قادریه متصل می‌شد. شاه نعمت الله هفت سال را با شیخ عارف سپری کرد و از او علوم و دانش های معنوی زیادی آموخت. وی بعد از آن به مصر رفت و در آنجا به سوی جهان فرهنگ ایرانی روی آورد. او در بازگشت به ایران پس از ازدواج با نوه دختری میر حسینی هروی، بسوی کوهبنان کرمان عزیمت کرد و در آنجا به ریاضت طویل المدتی پرداخت که مکان مورد نظر بنام تخت امیر معروف است. در طول این مدت، افراد بسیاری در نزد او به تحصیل علوم و معارف صوفیه پرداختند و از محضر ایشان کسب فیض نمودند. سلسله نعمت‌اللهی، منسوب به شاه نعمت‌الله ولی از عرفای بزرگ ایران و اسلام است. سرانجام شاه نعمت الله در سال ۸۳۲ در ماهان کرمان وفات یافت. این بود زندگینامه شاه نعمت الله

(بیوگرافی کامل سیف فرغانی)

شرح: مولانا سیف‌الدین ابوالمحامد محمد فرغانی، از شاعران ایرانی قرن هفتم و هشتم هجری بود، فرغانی اصلالتا از فرغانه‌ ماوراءالنهر بود که در دوره سلطه ایلخانان و مغولان در آسیای صغیر میزیست. وی چند گاهی را در تبریز گذراند و در آنجا با همام تبریزی آشنا شد. موضوع قصیده های سیف فرغانی که معرف مهارت او در سخن پارسیست، غالباً حمد خدا، نعت پیامبر اسلام و وعظ و اندرز و تحقیق و انتقاد از نابسامانی های زمان و نیز در استقبال و جوابگویی به استادان مقدم بر خود چون رودکی و خاقانی و کمال‌الدین اسمعیل و سعدی و همام تبریزیست، سیف نیز اعتقاد داشت که شاعر استاد کسی ‌است که بتواند از عهده‌ نظیرگویی شاعران پیش از خود برآید. سیف تنها یک بار به مدح شاهان پرداخت و آن قصیده‌ای در ستایش غازان‌خان، ایلخان مغول بود که به اسلام گروید و این آیین را در قلمرو ایلخانی گسترش داد. وی در قالب‌های قصیده، قطعه، رباعی و غزل، شعر سروده است که از ۱۲ هزار بیت بیشتر است.
فرغانی در سخن از سبک خراسانی در قرن ششم هجری متأثر بود و به همین دلیل بود که وی را به سرزمین فرغانه و ولایت سمرقند منتسب می‌داشتند. کلام او ساده و روان است، و در آن واژه های عربی کم به کار رفته است، هر چند گاه ترکیب های عربی را با ترکیب های فارسی در بعضی از شعرهای خود درهم آمیخته و گاه نیز حتی یک مصراع را تماماً عربی آورده است. مانند: روی از خلق بگردان که حق در اینست که توکلّت علی الله اینست. غزل‌های سیف که شاید بیشتر متمایل به آن هاست، عادتا وقف بر موعظه ها و انتقادهای اجتماعی و بیان حقیقت های عرفانی است و به شاعران دیگر نیز سفارش می‌کنند که از مدیحه گویی پرهیز کنند و قناعت پیشه کنند یا طبع خود را به غزل گویی و ستایش معشوق و یا وعظ و اندرز بگمارند. بیان نقیصه های اجتماعی و برشمردن زشتی‌ها و پلیدی‌های طبقه فاسد جامعه، در اشعار ویدیده می‌شود. این نقدهای صریح و جدی، خالی از هزل و مطایبه است. سیف فرغانی مسلمان و از اهل سنت بود و در فقه مذهب حنفی داشت، در عین حال از قدیم ترین سخنورانی است که در مرثیه شهیدان کربلا شعر گفته است. فرغانی در حالی که نزدیک به هشتاد سال داشت در سال ۷۴۹ هجری و در یکی از خانقاه های آقسرا وفات یافت. این بود مختصری از زندگینامه سیف فرغانی

(بیوگرافی مهدی سهیلی)

شرح: مهدی سهیلی شاعر و نویسنده ایرانی در هفتم تیر ماه سال ۱۳۰۳ در تهران متولد شد. نام خانوادگی خود را از حاجی علی اکبری سمنانی به سهیلی در سال ۱۳۲۲ تغییر داد. در ۱۹۵۷ چند اثر از وی را در مسکو به چاپ رساندند. سهیلی سال ها در رادیو ایران برنامه اجرا کرد. وی در زمینه نمایش نامه نویسی فعالیت داشته است. وی پس از پایان تحصیلات ابتدایی به فراگرفتن علوم قدیمیه و صرف و نحو عربی و منطق و معانی نزد استادان فن پرداخت و دوره متوسطه را در دبیرستان نظام آباد به پایان آورد. سپس وارد خدمات مطبوعاتی و روزنامه نگاری شد. اشک مهتاب اولین مجموعه شعر اوست که در فروردین ۱۳۴۷ به چاپ رسید. آتش خشم وی زود زبانه می کشید و زود هم سرد می گشت. در برابر ناملایمات صبور و همچنان شکرگذار بود. یکی از خصوصیات بارز او صراحت در گفتار بود. سهیلی معتقد بود:حق گفتن و دشمن تراشیدن بسی بهتر است از ناحق شنیدن و دوست یافتن. سهیلی معتقد به خضوعِ بدون قید و شرط را نمی پذیرفت. ویمی گوید: مرا بسیار دوست صمیمی و دشمن قدیمی است. که دوستان در پی تهییج من اند و دشمنان در پی ترویج من اند. که خداوند بر عمر یکایکشان بیفزاید. سهیلی در ۱۸ مرداد ۱۳۶۶ در سن ۶۳ سالگی در گذشت.

آثار مهدی سهیلی:
– بیا با هم بگرییم، بوی بهار می‌دهد، طلوع محمد، پرواز در آسمان شعر، مشاعره، شعر و زندگی، یک آسمان ستاره، گنج غزل، چشمان تو و آیینهٔ اشک، هزار خوشهٔ عقیق، کاروانی از شعر، باغ های نور، لحظه ها و صحنه ها، گنجواره سهیلی، اولین غم و آخرین نگاه، نگاهی در سکوت، ضرب المثل های معروف ایران، مرا صدا کن، سرود قرن و عقاب، چه کنم دلم از سنگ نیست و… این بود مختصری از زندگینامه مهدی سهیلی

(بیوگرافی سعدی)

شرح: سعدی تخلص و شهرت “مشرف الدین”، مشهور به “شیخ سعدی”، “شیخ شیراز” است. زادروز سعدی در سالهای اول سده هفتم هجری حدودا در سال ۶۰۶ ه.ق در شهر شیراز است. شاعر و نویسنده پارسی گوی ایرانی است. مقامش نزد اهل ادب تا بدانجاست که به وی لقب استاد سخن داده اند. سال وفات سعدی را بعضی ۶۹۱ ه. ق ذكر كرده اند و گروهی معتقدند كه او در سال ۶۹۰ ه. ق وفات یافته كه مقبره او در باغی كه محل آن نزدیك به سرچشمه نهر ركن آباد شیراز است قرار دارد. شیخ شیراز پس از تحصیل مقدمات علوم از شیراز به بغداد رفت و در مدرسه نظامیه به تکمیل دانش خود پرداخت. وی در نظامیه بغداد که مهمترین مرکز علم و دانش آن زمان به حاسب می آید در درس استادان معروفی چون سهروردی شرکت کرد. او پس از این دوره به حجاز، شام و سوریه رفت و در آخر راهی سفر حج شد.

سعدی در شهرهای شام (سوریه امروزی) به سخنرانی هم می پرداخت ولی در همین حال، بر اثر این سفرها به تجربه و دانش خود نیز می افزود. او در روزگار سلطنت “اتابک ابوبکر بن سعد” به شیراز بازگشت و در همین ایام دو اثر جاودان بوستان و گلستان را آفرید و به نام “اتابک” و پسرش سعد بن ابوبکر کرد. برخی معتقدند که او لقب سعدی را نیز از همین نام “سعد بن ابوبکر” گرفته است. پس از از بین رفتن حکومت سلغریان، شیخ بار دیگر از شیراز خارج شد و به بغداد و حجاز رفت. در بازگشت به شیراز، با آن که مورد احترام و تکریم بزرگان فارس بود، بنابر مشهور به خلوت پناه برد و مشغول ریاضت شد. مشرف الدین، شاعر جهاندیده، جهانگرد و سالک سرزمین های دور و غریب بود، سعدی خود را با تاجران ادویه و کالا و زئران اماکن مقدس همراه می کرد. از پادشاهان حکایتها شنیده و روزگار را با آنان به مدارا می گذراند. آثار معروفش کتاب گلستان در نثر و بوستان در بحر متقارب و نیز غزلیات وی است. مرکز سعدی شناسی ايران از سال ۱۳۸۱ روز اول ارديبهشت ماه را روز سعدی اعلام نمود و در اول ارديبهشت ۱۳۸۹ و در اجلاس شاعران جهان در شیراز، نخستین روز ارديبهشت ماه از سوی نهادهای فرهنگی داخلی و خارجی به‌عنوان روز سعدی نامگذاری شد. این بود مختصری از زندگینامه سعدی

(بیوگرافی سقراط ، زندگینامه سقراط)

شرح: سقراط پدر علم فلسفه، (حدود سالهای ۳۹۹ ـ ۴۷۰ ق. م)،در آلوِپـِـکا بدنیا آمد. او یکی از سه فیلسوف بزرگ یونان (سقراط،افلاطون و ارسطو) است. در محکمه سقراط متهم شد که:
۱) خدایانی را که آتنیان می پرستند، عبادت نمی‌کند، بلکه اعمال دینی جدید و نا آشنا آورده است.
۲) به علاوه جوانان شهر آتن را با افکار خود فاسد می‌کند.

به دلیل همین اتهام‌ها، برای او تقاضای مرگ شده بود. سقراط با خونسردی و متانت به تمام اتهام‌ها پاسخ گفت و آنها را به سوی خود متهم کنندگان بازگرداند. سقراط اعلام کرد که از مرگ هیچ باکی ندارد، اما مرگ وی لکه ننگینی بر چهره آتن بر جای خواهد گذاشت و آیندگان، در این مورد، آتنیان را محکوم خواهند کرد. با تمام این احوال و دفاعیات استوار وی، هیئت منصفهٔ دادگاه که تحت تأثیر جو سیاسی آشفته آن ایام بود، حکم به مرگ سقراط داد.

در چند روزی که تا اجرای حکم باقی مانده و سقراط زندانی بود، دوستان وی تلاش زیادی کرده و همه چیز را برای فرار او مهیا ساختند، ولی سقراط با بیان اینکه چنین اقدامی مخالف اصول و ارزش‌های اوست، پیشنهادشان را رد کرد. در روز موعود در حالی که خانواده و دوستان و شاگردانش گرد وی جمع شده و بی تابی می‌کردند، آنها را به آرامش فراخواند و پس از اینکه وصیتهایش را کرد، جام زهر را به آرامی سرکشید و پس از دقایقی جان سپرد.

سقراط هیچ اثر نوشتاری از خود بر جای نگذاشت، اما تعدادی از مباحثات وی با ساکنان آتن توسط شاگرد معروفش افلاطون و نیز گزنفون (۳۵۷-۴۲۵ ق.م) بطور نوشتاری ثبت شده‌اند. هنگامی که بیست و چند ساله بود، افکارش متوجه مفهوم انسانیت شد. در آن زمان بیشتر تلاش‌های فیلسوفان و اندیشمندان، درباره جهان و چیستی آن بود و این که از چه موادی تشکیل شده و ماده آصلی آن چیست. اما وی اعلام کرد که باید جهان‌شناسی را کنار گذاشت و به انسان بازگشت.

بقیه زندگینامه سقراط در ادامه مطلب…

ادامه‌ی خواندن→

(بیوگرافی سهراب سپهری، زندگینامه و آثار سهراب سپهری)

شرح: سهراب سپهری در  ۱۵ مهر ۱۳۰۷ در قم بدنیا آمد. وی شاعر و نقاش بود و از مهم‌ترین شاعران معاصر ایران است و شعرهایش به زبان های بسیاری از جمله انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی و ایتالیایی ترجمه شده است. وی پس از ابتلا به بیماری سرطان خون در یکم اردیبهشت ۱۳۵۹ در تهران بیمارستان پارس تهران درگذشت و صحن امامزاده سلطانعلی روستای مشهد اردهال واقع در اطراف کاشان میزبان ابدی سهراب گردید. سپهری در سال ۱۳۳۰ نخستین مجموعهٔ شعر نیمایی خود را به نام مرگ رنگ منتشر کرد. در سال ۱۳۳۲ از دانشکده هنرهای زیبا فارغ التحصیل شد و به دریافت نشان درجهٔ اول علمی نایل آمد. در همین سال در چند نمایشگاه نقاشی در تهران شرکت نمود و نیز دومین مجموعهٔ اشعار خود را با عنوان «زندگی خواب‌ها» منتشر کرد. آنگاه به تأسیس کارگاه نقاشی همت گماشت. در آذر ۱۳۳۳ در اداره کل هنرهای زیبا (فرهنگ و هنر) در قسمت موزه‌ها شروع به کار کرد و در هنرستان‌های هنرهای زیبا نیز به تدریس می‌پرداخت. در مهر ۱۳۳۴ ترجمهٔ اشعار ژاپنی از وی در مجلهٔ “سخن” به چاپ رسید. در مرداد ۱۳۳۶ از راه زمینی به کشورهای اروپایی سفر کرد و به پاریس و لندن رفت. ضمنا در مدرسهٔ هنرها زیبای پاریس در رشتهٔ لیتوگرافی نام نویسی کرد. او همچنین کارهای هنری خود را در نمایشگاه‌ها به معرض نمایش گذاشت. حضور در نمایشگاه‌های نقاشی همچنان تا پایان عمر وی ادامه داشت. سهراب سپهری مدتی در ادارهٔ کل اطلاعات وزارت کشاورزی با سمت سرپرست سازمان سمعی و بصری در سال ۱۳۳۷ مشغول به کار شد. از مهر ۱۳۴۰ نیز شروع به تدریس در هنرکده هنرهای تزئینی تهران نمود. در اسفند همین سال بود که از کلیه مشاغل دولتی به کلی کناره گیری کرد.

معرفی آثار سهراب سپهری:
(مرگ رنگ، زندگی خواب‌ها ، آوار آفتاب، شرق اندوه، صدای پای آب، مسافر، حجم سبز، ما هیچ ما نگاه، هشت کتاب) این بود مختصری از زندگینامه سهراب سپهری